Jest to zabieg fizjoterapeutyczny, podczas którego zastosowywane są specjalne chwyty w formie powolnych ruchów okrężnych dłoni o dużej powierzchni i bardzo małej sile nacisku. Wykonywane są one zgodnie z kierunkiem przepływu limfy, a wynikiem tego jest lekkie, chwilowe odkształcenie tkanki. Częste powtórzenia tych chwytów w obrębie jednego zabiegu prowadzą do takiego pobudzenia pracy komórek mięśniowych naczyń limfatycznych i tzw. automatyzację, że naczynia te pracują bardziej intensywnie jeszcze do kilku godzin po zabiegu. Regularne stosowanie tego typu zabiegów zwiększa zdolność transportową limfy i wspiera tworzenie się nowych, dobrze funkcjonujących obocznych naczyń limfatycznych skóry. Bardzo istotne jest obszarowe stosowanie zabiegu na naczyniach limfatycznych, rozpoczynając w obszarze ujścia w kącie żylnym (szyja) i kierując się do odpowiednio peryferyjnie położonej części ciała, np. w przypadku terapii kończyny górnej: początkowo naczynia limfatyczne szyi, potem kolejno obszar węzłów chłonnych regionalnych kończyny górnej, ramię, przedramię, dłoń. Natomiast w obrębie jednego odcinka układu limfatycznego zabieg przeprowadzany jest centralnie rozpoczynając od części położonej zewnętrznie.

W przypadku obrzęków dodatkowo zastosowywane są tzw. chwyty obrzękowe, które powodują zwiększenie wchłaniania płynów przez limfatyczne naczynia włosowate i krwionośne naczynia włosowate żył. Siła nacisku przy tym zabiegu uzależniona jest od konsystencji obrzęku i przez to bardzo różna. Przed i po zastosowaniu chwytów obrzękowych wykonywane są każdorazowo chwyty drenażu limfatycznego. Po zakończonym zabiegu manualnego drenażu limfatycznego należy zastosować bandażowanie kompresyjne lub też odpowiednie rajstopy uciskowe, aby zapobiec odnowieniu się obrzęku w zmiękczonej zabiegiem drenażu tkance. Kompresji powinna towarzyszyć całodzienna i nieustanna terapia ruchowa, co dodatkowo wspiera odpływ limfy. Zachowanie kompresji nocą nie jest bezwzględnie konieczne, zazwyczaj wystarcza wysokie ułożenie kończyny.